El topónimo ZUMENZAETA (Zumatzeta)


La zona denominada antiguamente Zumenzaeta se encontraba en el exterior de la muralla de la villa. Estaba ocupada por unos humedales que, formando una depresión llena de agua, se pueden identificar con un pantano o una ciénaga. Esta ciénaga se habría formado por la acumulación de los manantiales procedentes de la parte alta del pueblo.

Desde 1591 esta zona aparece en la documentación con las denominaciones: Zumenza, Zumenzaeta, Zumenzeta, Zumanseta, Zumazaeta y Zumatzeta.

El portal de la muralla, por el que se accedía del interior de la villa a esta zona, se llamaba Portal de Zumaseta o de Yturrioz; precisamente porque daba acceso a la zona denominada Zumaseta y por él se llegaba a la zona denominada Yturrioz. Se encontraba en la confluencia de las actuales Artolaba kalea y Tortola kalea, frente a la actual Zumatzeta kalea. Fue derribado en 1884 como parte del proyecto de apertura de la primera fase de la Avenida Pascual Abaroa. En un plano de 1857, la actual Tortola kalea, aparece como calle Zumaseta.

La etimología de Zumenzaeta es “lugar donde abundan los mimbrales”, del euskera zume = mimbre, mimbrera, nombre común de varias especies de sauce. En la documentación consultada desde el siglo XVI se puede comprobar que en esta zona eran abundantes las mimbreras.

Los mencionados humedales ocupaban aproximadamente el terreno comprendido entre las actuales Avda. Paskual Abaroa, Avda. Sabino Arana, Agirre Solarte, y Zumatzeta.

Entre los actuales números 12 al 20 de la Avenida Paskual Abaroa, la muralla de la villa, hacía una curva hacia el interior de esta, adentrándose en la actual plaza de San Cristóbal, para, alejándose de los humedales, asegurarse un mejor asiento. Busca el mismo propósito la dirección que toma la calle Igualdegi desde su creación, curvándose hacia el interior de la villa hasta juntarse con la calle Beheko kalea. Dejando libre de construcciones un espacio en el que todavía en 1857 no se había edificado.

La mencionada zona ocupada por los humedales se encontraba en el siglo XVI a un nivel 4 metros más bajo que en la actualidad. Aspecto que se puede comprobar echando un vistazo a la parte trasera de los números 3 y 5 de la Avda. Sabino Arana.  

Todavía en 1959, en los terrenos actualmente ocupados por el edificio de “Ikusgarri zinema”, había una laguna o estanque natural rodeada de juncos.

Los humedales, pantano o ciénaga denominados Ydoaldegui se fueron rellenando paulatinamente según se iba remodelando el pueblo mediante diferentes actuaciones urbanísticas:

-Entre 1879 y 1880, para la apertura de una calle que uniría las carreteras de Ondarroa y Gernika.

-Entre los años 1883 y 1884 cuando se abrió la calle primeramente denominada Travesía de Zumaceta y más tarde Avenida Pascual, cuyo trazado empezaba en la calle Atea y terminaba en el Eskolape.

-La siguiente actuación en la zona de los antiguos humerales se produjo entre 1888 y 1889, y consistió en la construcción de la denominada Continuación de la Avenida Pascual, con un trazado que empezaba en el Eskolape y seguía hasta la Atalaya.

Iñaki Madariaga Valle 2022


Zumenzaeta leku-izena

Garai batean Zumenzaeta izeneko eremua hiribilduko harresiaren kanpoaldean zegoen. Urez betetako sakonune bat osatuz, zingira batekin identifika daitezkeen hezegunea zen. Zingira hau herriaren goialdetik zetozen iturburuen metaketak osatukoa zen.

Hiribildutik eremu horretara irteteko zegoen atariak Zumaseta edo Yturrioz izena zuen; hain zuzen ere, Zumaseta izeneko eremura irteten zelako eta bertatik Yturrioz izeneko eremura iristen zelako. Atari hau egungo Artolaba eta Tortola kaleen elkargunean zegoen, egungo Zumatzeta kalearen aurrean. 1884an eraitsi zuten, Pascual Abaroa etorbidearen lehen fasea irekitzeko proiektuaren zati gisa. 1857ko plano batean, egungo Tortola kalea Zumaseta izenakin agertzen da.

1591az geroztik, dokumentazioan izen hauekin agertzen da: Zumenza, Zumenzaeta, Zumenzeta, Zumaseta, Zumazaeta eta Zumatzeta.

Zumenzaeta leku-izenaren etimologiak “zumeak ugari diren tokia” adierazten du. Euskarazko zume hitzetik datorren toponimoa, sahatsaren familiako zuhaitz mota batzuen izen arrunta. XVI. mendetik kontsultatutako dokumentazioan ikus daitekeenez, inguru horretan zumeak ugariak ziren.

Hezegune horiek, gutxi gorabehera, egungo Paskual Abaroa, Sabino Arana, Agirre Solarte, eta Zumatzeta kaleen arteko lursaila hartzen zuten.

Paskual Abaroa etorbideko 12tik 20ra bitarteko zenbakien artean, hiriko harresiak bihurgune bat egiten zuen barrualderantz, gaur egungo San Kristobal plazan sartuz, hezeguneetatik urrunduz kokaleku hobea ziurtatzeko seguruenik. Helburu bera du Igualdegi kaleak hartzen duen zuzenbidea sortu zenetik, hiriaren barrualderantz okertuz, Beheko kalearekin elkartu arte. 1857an oraindik eraikinik gabe zegoen espazioa hau.

Hezeguneek okupatutako eremua, gaur egun baino 4 metro beherago zegoen XVI. mendean. Sabino Arana Etorbideko 3 eta 5 zenbakien atzealdeko lurzoruaren maila ikusiz gero egiaztatu daitekeena.

Oraindik 1959an, “Ikusgarri zinema” eraikinak gaur egun okupatzen dituen lurretan, ihiz inguratutako urmael natural bat zegoen.

Hezeguneak edo zingirak pixkanaka betetzen joan ziren, herria hainbat hirigintza-jarduketaren bidez birmoldatu ahala:

-Dokumentatutako lehen maila-igoera 1879 eta 1880 urte-artean izan zen, Ondarroa eta Gernikako errepideak lotzeko Lekeition kale bat irekitzeko obrak egin zirenean. Obra horiek ekarriko zuten “Gernikatik Ondarroarako Errege Bidea” zabaltzea, Rosalia Ibañez de Aldecoaren etxean alaka bat eginez, gaur eguneko Gamarra plazako 2 zenbakian.

-Bigarren maila-igoera 1883 eta 1884 urte-artean egin zen, "Travesía de Zumaceta" izeneko kale berria ireki zenean (geroago "Avenida Pascual" izendatu zena). Kale berri honen trazadura Atea kalean hasten zen eta Eskolapen amaitu.

-Hezeguneetan egin zen hurrengo maila-igoera 1888 eta 1889 urte-artean izan zen: "Continuación de la Avenida Pascual" izeneko kale berria ireki zenean, Eskolapean hasten zena eta Talaian bukatu.

Iñaki Madariaga Valle 2022


EL TOPÓNIMO "CRUZ DE LEZETA" EN LEKEITIO

Se encuentra en Santa Catalina, delante de la casa de "Imprentero", lugar donde el acantilado tiene cuevas y simas, "leizeak".

Está denominación aparece desde 1602 en la documentación: “cuatro viñas sitas respectivamente en los partidos de Leceta y camino de las Torres, en jurisdicción de dicha villa”.

Su etimología: leizea = sima, abismo, caverna + -eta = lugar de abundancia de simas.

En 1615: en un registro del archivo histórico de Lekeitio que contiene mucha toponimia, se nombra en ese punto de la costa la Cruz de Leceta, refiriéndose a la cruz que se encuentra junto a la casa de "Imprentero". Quedan por definir las dimensiones de la zona denominada Leceta.

El mencionado registro de 1615 dice textualmente: “Yten bale la braça de tierra questa bien tratada en los caminos que ban a Santa Catalina de Ançoris por arriba y abaxo a tres reales y medio hasta llegar a la Crus de Leceta.”

Popularmente se cuenta una historia, sin confirmar documentalmente, según la cual: se puso la cruz en ese lugar por el asesinato del cura Nicolás Abad de Arrieta en 1493. Este asesinato está muy bien documentado, otra cosa es que la cruz se pusiese por ello.

Iñaki Madariaga Valle 2021


 

A.D.N. JUDIO EN LEKEITIO

Lekeitio, entre otras muchas historias y comunidades culturales, acogió al menos a una familia judía que alcanzó notoriedad por el poder económico que llegó a alcanzar. Se trata de la familia formada por el maestre Gonzalo de la Zarza, sus hermanos, sobrinos y descendientes. Gonzalo de la Zarza, médico converso de judío, era natural de Alcaraz (Albacete). Allí se encontraba casado con Catalina Sánchez Salinera.

En 1488 el Tribunal del Santo Oficio de Jaén fue trasladado a Alcaraz, situación que hizo empeorar la persecución que sufría el pueblo judío en esa zona. Debido a lo cual, pasados unos años, el maestre Gonzalo de la Zarza se trasladaría a Bizkaia, dejando en Alcaraz a Catalina Sánchez Salinera, su mujer. Desconocemos el periplo que hizo antes de terminar asentándose en Lekeitio.

La torre que el maestre Gonzalo tenía en el barrio de Uriartea (Santo Domingo kalea, Campillo) había sido mandada construir por él mismo: «Edefico las casas sobre que hera este pleito el dicho Maese Gonçalo durante el dicho matrimonio con la dicha Catalina Sanchez e en su vida».

Residiendo en Lekeitio tuvo tres hijos con María Martínez de Hereza. En 1534 el maestre Gonzalo de la Zarza había muerto.

El maestre Gonzalo de la Zarza y varios de sus descendientes entroncaron con las familias más importantes de la villa de Lekeitio, y de las anteiglesias de su entorno:

1- CASA ERETZA-TORRE.- El maestre Gonzalo de la Zarza, casado con María Martínez de Hereza, descendiente de la casa Eretza-torre de Gizaburuaga.

2- CASA DE ORMAEGI.- Bachiller Gonzalo Nieto, “médico converso de judío”. Hermano del maestre Gonzalo. Casado con Catalina de Hormaegui, descendiente de la casa Ormaegi de Kurutziaga en Ispaster.

3- CASAS DE YARZA Y ZUBIETA.- Hernán González Nieto, (Doctor Nieto / Licenciado Nieto / Médico). Hijo del Bachiller Gonzalo Nieto y de Catalina de Hormaegui. Por el año1554 casó en la villa de Lekeitio con María de Yarza Zubieta, hija natural de Martín García de Yarza, señor de la casa solar de Zubieta, y de María Ibáñez de Sagartegui.

Costó mucho que el señor de Zubieta permitiera este casamiento, pero finalmente, con la intermediación de amigos influyentes de la familia, se pudo conseguir. Lo cierto es que se presentaron en la casa de Zubieta Fernando de Barrena, Martín Pérez de Olea y el capitán Francisco de Arteita para rogarle al dicho Martín García que consintiera el matrimonio, a lo que el señor de Zubieta se negó. No le faltaban motivos al señor de Zubieta para impedir el matrimonio de su hija con el licenciado Nieto, pues era notorio y público en la villa que el mismo era judío. Aun así, Fernando de Barrena y sus compañeros siguieron insistiendo y el señor de Zubieta consintió finalmente el matrimonio con tal que el licenciado Nieto se contentara tan solo con los bienes muebles que su hija María de Zubieta tenía.

El Licenciado Nieto, medico adinerado de la villa de Lekeitio que con su genio e industria había llegado a situarse en una buena posición en la comunidad, llegó incluso a ser elegido alcalde ordinario. Tuvieron varios hijos: Catalina Nieto Zubieta, Juan González Nieto, Gonzalo Nieto de Yarza, Beatriz de Nieto Yarza y María Nieto de Yarza.

4- Bachiller Gonzalo Nieto de Yarza (Médico).- Hijo de Hernán González Nieto. Casado con Clara de Meabe, hija del capitán Domingo de Meabe y de Marina de Abaroa Ocamica.

En 1604 se establece pliego de condiciones “para la admisión como médico de la villa de Lequeitio de Gonzalo Nieto Yarza”. En septiembre del mismo año el “médico Gonzalo Nieto de Yarza” residía en San Sebastián. En abril de1604 el doctor Gonzalo Nieto Yarza dio cobijo en su casa de San Sebastián a su primo carnal Martín García Adán de Uribe Yarza tras haber dado este varias estocadas al abogado Sebastián López del Puerto en la parroquia de Santa María de Lekeitio. De San Sebastián pasaron al reino de Francia, donde dejaron a Martín García a salvo, acogido en lugar seguro.

5- CASA DE ALGORTA DE MENDEXA Y CASA URIA DE LEKEITIO.- María Ruiz Nieto Yarza. Hija de Gonzalo Nieto de Yarza y Clara de Meabe Ibarra. Casada en 15-06-1625 con Juan García de Algorta y Uscola, en la anteiglesia de Mendexa. Juan García de Algorta heredó el Mayorazgo de Algorta al que pertenecían “la casa de Algorta, sita en la anteiglesia de Mendexa, y la Casa de Uria sita en la calle Tendería de Lekeitio”. La casa de Uría, sita en el nº 43 de la calle Dendari de Lekeitio es también denominada “casa de Algorta”.

Descendencia: Domingo Algorta Nieto de Yarza, casado con María Retolaza Elemendia.

6- PALACIO SOSOAGA.- Ana Mª López de Sosoaga y Aguirre. Hija de Bartolomé López de Sosoaga e Ipinza y de María de Aguirre y Licona. Bautizada en La Asunción de Nuestra Señora de Lekeitio el 26-05-1636. Casada en La Asunción de Nuestra Señora de Lekeitio el 13-05-1666 con el capitán Domingo Nieto de Yarza Zearreta.

ERMITA DE LA PIEDAD.- El día 15 de abril de 1671, se firmó una escritura de permuta de terrenos, ante el escribano, José Ibáñez de Gallate, por el cabildo y regimiento de la villa por una parte, y por otra, por Gonzalo Nieto de Yarza Oxinaga y su mujer Catalina de Axpe Allona para edificar la ermita de Santo Cristo de la Piedad, en virtud de la cual «aya de dar el dicho D. Gonzalo la huerta de cal y canto q. tiene de viñedo en el dicho sitio donde se ha de hacer la dicha ermita, y que dichos señores, como Patronos de la ermita de San Nicolás, le ayan de dar entrueque y compensación una viña, perteneciente a la dicha ermita de San Nicolas, en el término de Udataran, que es en el camino que vamo a la ermita de Santa Catalina, a mano izquierda».

RELIGIOSO.- Domingo Nieto Yarza, Doctor Nieto Yarza. Hijo de Gonzalo Nieto de Yarza y Clara de Meabe Ibarra. Fue Canónigo de la Iglesia-Catedral de la ciudad de Sigüenza y visitador general de su obispado, así como vicario y beneficiado de las Iglesias de la villa de Lequeitio. Tuvo, en 1630, una hija con María González Aranagozearreta Ynsaurraga, bautizada “Marina Nieto de Yarça Aranagozearreta”. 

Iñaki Madariaga Valle 2021

HIRIBILDU IZAN AURREKO LEKEITIO


"PORTUPIN" leku-izena // El topónimo "Potupin" en Lekeitio

Argazkian 1882. urteko portua.

-Eremu hau, irudietan ikus daitekeenez, Arranegiko-zabaleko plazaren parean dago. 

"Portupin" toponimoak eraikin hauek hartzen zituen: 

1-Udalaren harategia / hiltegia, 1791n eraikia, eta 1891n eraitsia portu berriaren kaitik Arranegiko-zabaleko plazara sarbidea emateko. 

2-Upa-etxea jauregia, planoan ageri den kai zaharra barne zuela. 

Dokumentazioan, Arranegiko-zabaleko plaza, "plazuela de Portupin" bezala ere agertzen da.

Iñaki Madariaga Valle 2021


1860. urteko planoa.

El topónimo "Portupin" en Lekeitio

Esta zona se encuentra, como se puede comprobar en las imágenes, a la altura de la plaza de Arranegiko-zabala.

El topónimo "Portupin" abarcaba los siguientes edificios:

1- La carnicería / matadero municipal construida en 1791, y derribada en 1891 para dar acceso, desde el muelle del nuevo puerto, a la plaza de Arranegiko-zabala.

2- El Palacio Upa-etxea,
Incluyendo el muelle antiguo que aparece en el plano.

La plaza de Arranegiko-zabala también aparece en la documentación como "plazuela de Portupin".

Iñaki Madariaga Valle 2021

Torre de Yarza de Atea, o Torre de Zabalekua

Argazkia 2014-01-06

-Próximamente se van a construir varios bloques de viviendas en el terreno de los Mercedarios.

-En 2014 se hicieron varias excavaciones en el patio de los Mercedarios con la intención de encontrar parte de la muralla de la villa, pero no se encontró nada. Estaba proyectada también la excavación arqueológica de los cimientos del edificio, porque en ese lugar existió la mencionada torre de Yarza. Pero se dejó dicha excavación para cuando se fuese a construir en ese lugar. Y ha llegado el dia.

HISTORIA:
-La torre de Yarza de Atea, que mandó construir Hernán Pérez de Yarza, (1502-1526).
Hernán Pérez de Yarza, propietario del palacio de Uriarte, decía en su testamento que mandó construir “la torre que hizo en Atea, conocida como torre de Yarza” distinta de la que existía en el Arenal. La torre de Yarza de Atea se quemó, sin que podamos determinar exactamente la fecha, aunque en 1684 era
ya un solar.
1601.- La torre de Zabalekua aparece citada por primera vez en el testamento (1601) del Doctor Hernan Perez Yarza (nieto del que mandó edificar la torre), cura beneficiado de la iglesia de Santa Maria, concretamente en el vínculo que creó “Yten digo y declaro que hago vínculo perpetuo
sin que se pueda disolver de las mis casas de atea donde al presente vibo…herederos unibersales a Maria Garcia de Yarca y a su nieta mi nieta…”. De no haber tenido descendencia ésta, los bienes hubieran vuelto a manos de los Bengolea, pero su nieta María Garcia casó en 1607 con el capitán Juan Bautista de la Renteria y el citado vínculo pasó a manos de esta familia.
1885.- En 1885, la monja dominica Maria Dolores Ibañez de la Renteria Urkijo, última descendiente viva de esta familia, registró Zabalekua a su nombre, y, posteriormente, vendió toda la finca a Cesareo Garavilla Eizagirre.
1887.- Cesareo Garavilla Eizagirre cita en 1885 su recién adquirida finca de Zabalekua y en 1887 solicita permiso para construir un edificio.
1888.- El 1 de agosto de 1888 se inauguró el hotel Zabalekua pero no duró mucho tiempo
abierto ya que a principios del s. XX (1905-1921) están allí alojados los Hermanos Maristas franceses.
1905-1921.- Las fincas Letrukua y Zabalekua, propiedad de Manuel Garavilla Quintana (1852-1914), hijo de Cesáreo Garavilla Eizaguirre, fueron arrendadas a la congregación francesa de los Padres Maristas durante los años 1905 a 1921.
1924.- En 1924 adquirieron la finca los P.P. Mercedarios que inauguraron en 1926 un colegio de primera enseñanza.

Iñaki Madariaga Valle 2021

El topónimo "Ydoaldegui" en Lekeitio

ESTUDIO HISTÓRICO Y ARQUEOLÓGICO DE LA VILLA DE LEKEITIO - Belén Bengoetxea – Silvia Cajigas – Iñaki Pereda

La zona denominada antiguamente "Ydoaldegui" se encuentra hoy día ocupada por la calle Igualdegi y la plaza de San Kristobal. Esta zona se encontraba en el interior de la muralla, junto a unos humedales que, formando una depresión llena de agua, se pueden identificar con un pantano o una ciénaga. Precisamente la etimología de Ydoaldegui es “colina junto al pantano o ciénaga”.

Ciénaga que se habría formado por la acumulación de los manantiales procedentes de la parte alta del pueblo.

Los mencionados humedales ocuparían aproximadamente el terreno comprendido entre los actuales números 9 al 19 de la Avda. Paskual Abaroa, 11 al 15 de la Avda. Sabino Arana, 1 al 7 de Agirre Solarte, y 2 al 8 de Zumatzeta kalea. Entre los actuales números 12 al 20 de la Avenida Paskual Abaroa, la muralla de la villa, hacía una curva hacia el interior de esta, adentrándose en la actual plaza de San Cristóbal, para, alejándose de los humedales, asegurarse un mejor asiento.

Busca el mismo propósito la dirección que toma la calle Igualdegi desde su creación, curvándose hacia el interior de la villa hasta juntarse con la calle Beheko kalea. Dejando libre de construcciones un espacio en el que todavía en 1857 no se había edificado.
La mencionada zona ocupada por los humedales se encontraba en el siglo XVI a un nivel 4 metros más bajo que en la actualidad. Aspecto que se puede comprobar echando un vistazo a la parte trasera de los números 3 y 5 de la Avda. Sabino Arana.
Todavía en 1959, en los terrenos actualmente ocupados por el edificio de “Ikusgarri zinema”, había una laguna o estanque natural rodeada de juncos.

Los humedales, pantano o ciénaga, se fueron rellenando paulatinamente según se iba remodelando el pueblo mediante diferentes actuaciones urbanísticas:
-La primera elevación de nivel documentada se produjo entre 1879 y 1880, mediante la ejecución de las obras de apertura de una calle en Lekeitio para la unión de las carreteras de Ondarroa y Gernika. Lo que traería consigo el ensanche “del camino Real de Guernica a Ondarroa” haciendo un chaflán en la casa de doña Rosalía Ibáñez de Aldecoa, el actual nº 2 de la plaza de Gamarra.
-La segunda elevación de nivel se realizó entre los años 1883 y 1884 cuando se abrió la calle primeramente denominada "Travesía de Zumaceta" y más tarde "Avenida Pascual", cuyo trazado empezaba en la calle Atea y terminaba en el Eskolape.

-La siguiente actuación en la zona de los humerales se produjo entre 1888 y 1889, y consistió en la construcción de la denominada "Continuación de la Avenida Pascual", con un trazado que empezaba en el Eskolape y seguía hasta la Atalaya.

Estos humedales tienen su propio nombre toponímico: "Zumenzaeta".
Podéis ver en este mismo blog el artículo "El topónimo Zumenzaeta". 
Iñaki Madariaga Valle 2021

ESTUDIO HISTÓRICO Y ARQUEOLÓGICO DE LA VILLA DE LEKEITIO - Belén Bengoetxea – Silvia Cajigas – Iñaki Pereda


Sabino Arana 3 eta 5 zenbakiak

Sabino Arana 3 eta 5 zenbakien arteko kantoia

“YDOALDEGUI” LEKU-IZENA LEKEITION

Antzina "Ydoaldegui" izeneko eremua gaur egun Igualdegi kaleak eta San Kristobal plazak okupatzen dute. Eremu hori harresiaren barrualdean zegoen, urez betetako hezegune batzuen ondoan.

Hezegune horiek zingira batekin identifikatu daitekelarik. Hain zuzen ere, Ydoaldegui-ren etimologiak “zingira ondoko muinoa” adierazten du. Herriaren goialdetik datozen iturburuen metaketak sortutako zingira izango zen ziur aski.

Aipatutako hezeguneek, gutxi gorabehera, Paskual Abaroa Uribideko 9 zenbakitik 19ra arteko lursaila okupatuko lukete, Sabino Arana Etorbideko 11tik 15era, Agirre Solarte kaleko 1etik  7ra, eta Zumatzeta kaleko 2tik 8ra. Paskual Abaroa etorbideko 12tik 20ra bitarteko zenbakien artean, hiriko harresiak bihurgune bat egiten zuen barrualderantz, gaur egungo San Kristobal plazan sartuz, hezeguneetatik urrunduz kokaleku hobea ziurtatzeko seguruenik.

Helburu bera du Igualdegi kaleak hartzen duen zuzenbidea sortu zenetik, hiriaren barrualderantz okertuz, Beheko kalearekin elkartu arte. 1857an oraindik eraikinik gabe zegoen espazioa hau.

Hezeguneek okupatutako eremua, gaur egun baino 4 metro beherago zegoen XVI. mendean. Sabino Arana Etorbideko 3 eta 5 zenbakien atzealdeko lurzoruaren maila ikusiz gero egiaztatu daitekeena.
Oraindik 1959an, “Ikusgarri zinema” eraikinak gaur egun okupatzen dituen lurretan, ihiz inguratutako urmael natural bat zegoen.

Hezegune edo zingira hauek pixkanaka beteten joan ziren, herria hainbat hirigintza-jarduketaren bidez birmoldatu ahala:

-Dokumentatutako lehen maila-igoera 1879 eta 1880 urte-artean izan zen, Ondarroa eta Gernikako errepideak lotzeko Lekeition kale bat irekitzeko obrak egin zirenean. Obra horiek ekarriko zuten “Gernikatik Ondarroarako Errege Bidea” zabaltzea, Rosalia Ibañez de Aldecoaren etxean alaka bat eginez, gaur eguneko Gamarra plazako 2 zenbakian.

-Bigarren maila-igoera 1883 eta 1884 urte-artean egin zen, "Travesía de Zumaceta" izeneko kale berria ireki zenean (geroago "Avenida Pascual" izendatu zena). Kale berri honen trazadura Atea kalean hasten zen eta Eskolapen amaitu.
Hezegunetan egin zen hurrengo maila-igoera 1888 eta 1889 urte-artean izan zen: "Continuación de la Avenida Pascual" izeneko kale berria ireki zenean, Eskolapean hasten zena eta Talaian bukatu.

Hezegune hauek er beren leku-izena dute: "Zumenzaeta".
Ikusi hemen "Zumenzaeta leku-izena" artikulua.

Iñaki Madariaga Valle 2021

Casa solar de Guillistegui en Lekeitio.

 


Próximamente se va a proceder a la construcción de nuevas viviendas en Intxaurrondo kalea.
En esta calle existía, desde antes del siglo XVI, la llamada "Casa Solar de Guillistegui". De esta casa procedían Juana Martínez de Guillistegui y Martín Martínez de Acha, fundadores de la capilla de Santa Ana de la iglesia de Santa María de Lekeitio. La mencionada capilla, fundada en 1500, fue la primera que se añadió al edificio original de la iglesia.

Historia
En 1542 de hace una descripción de la Casa Solar de Guillistegui: "las casas donde al presente biben que son en la calle de Ynsaurrondo tenientes de la una parte a las casas de los heredros de Rodrigo de Çabala piloto e su mujer ya defuntos e de la otra a las casas de Marina de Hormaegui e por las dos partes a las calles publicas. Yten mas la huerta questa delante la dicha casa y apegada a la çerca del Rey con sus paredes de cal y canto. Yten mas los solares basios de casas con la casilla questa delante la dicha casa prinçipal que los dichos solares de casas e la dicha casilla estan sitas en frentes de la dicha casa prinçipal"
Al tratarse del casco histórico de Lekeitio, es de esperar que se realicen excavaciones arqueológicas en el solar donde se va a construir. Ojalá se encuentre algún resto de la casa Guillistegui.

Iñaki Madariaga Valle 2021


SAN PEDRO KOFRADIA ETA ZUBIETAKO JAUNTXOAK

Ohitura zahar baten amaiera

1603ko San Pedro egunean aldaketa nabarmena gertatu zen jai horietan ospatzen ohi ziren ekitaldietan.
Antzinako ohiturari jarraituz, San Pedro egunean arratsaldeko 3ak aldera, 20 dantzari baino gehiagoz osaturiko taldea kalejiran irteten zen herrian zehar. Eta herriko agintariak lagun zituztela, kargua utzitako maiordomoaren etxera abiatzen ziren txirula eta danbolinaren soinupean. Etxe horretatik San Pedro Marinelen Kofradiako kontuak zituen kaxa ateratzen zuten. Gazte horietako batzuek kaxa leporatzen zuten eta bere gainera San Pedro mozorrotutako gizon bat igotzen zen. Haren albo bietan beste gizon mozorrotu bi jartzen ziren, San Andres eta San Juan irudikatzen zituztela. Horrela, txirula eta danbolinaren soinupean eta arkabuz tiroak jaurtikiz, maiordomo berriaren etxera abiatzen ziren; eta kaxa han uzten zuten hurrengo urtera arte.
Aipatzen ari garen dantzariak Mendexako elizateko auzokoak ziren, txalupa lekeitiarretan lan egiten zuten marinelen artean aukeratuak.
Aurreko urtera arte, 1602ra alegia, aurretik azaldutako ohitura ofizialetik aparte, eta Kofradiako kontuak zituen kaxa maiordomo berriaren etxean zegoela jadanik, San Pedro egun berean, dantzariak eta mozorrotuak Zubieta etxera abiatzen ziren, txirula eta danbolinpean. Han askaria ematen zioten, ahari-okela ugariz, zortzi pitxel ardoz, bizkotxo kantitate handiz, ogiez eta hainbeste opariz osatua. Ondoren, dantzariek kalejiran Zubietako jauntxoak laguntzen zituzten Santa Maria elizaraino, non meza ospatzen zen. Horren ostean, dantzariek etorrerako era berean Adan de Yarzatarrak Zubietako etxeraino laguntzen zituzten.
Dantzariak eta mozorrotuak ez zeuden inora joatera derrigortuta, salbu eta beren borondatez horrela egitea nahi bazuten.
1603ko San Pedro egunean, baina, istiluak izan ziren San Pedro Marinelen Kofradiaren eta Zubieta etxeko ugazaben artean. Iskanbila horien sorrera da auzoko gehiengo handi batek, Sebastian Lopez del Puerto abokatuak aholkatuta eta Kontzejuaren etxean bilduta, boto bidez erabaki zutela Zubietako askarira ez joatea, ezta etxe horretako jabeak laguntzea ere. Horrek biziki haserretu zituen Zubietako jauntxoak. Eta emaitza izan zen salaketa jartzea marinelen Kofradiaren kontra Calahorrako Apezpikutzan.
Salatzailea Martín de Lariz izan zen, Lekeitioko Santa Maria parrokiako bikarioa eta Zubietako jauntxoen alderdikoa. Honek, Elizaren eta Calahorrako Apezpikutzaren interesak defendatzen zituela aitzakia hartuta, hiru apostoluak irudikatzen zituzten dantzariak nola mozorrotzen ziren salatu zuen, eta Jainkoaren kulturako ziren eliza-jantziak ospakizun profanoan erabiltzen zituztela argudiatu zuen. Salaketa horren aurrean Calahorrako Apezpikutzaren fiskal orokorrak Kofradiako maiordomoak kriminalki salatu zituen. Hauek akusazio horien kontra defendatu ziren eta zibil bidetik Bizkaiko Epaile Nagusiarengana eta Valladolideko Chancilleriako Presidente eta Entzuleengana jo zuten, zeintzuek arrazoia eman zioten Kofradiari.
1605eko San Pedro jaietan istilu gogorrak izan ziren San Pedro Kofradiako marinelen eta Lekeition aurkitzen zen Salazar jaunaren artean, Calahorrako Apezpikutzaren bisitaria. Iskanbilaren sorrera izan zen dantzariak eta apostolu mozorrotuak ukatu egin zirela Zubietako etxera joatera, horrela eskatu ziotenean. Jarrerak Salazar bisitariaren haserrea piztu zuen eta zigortzat kaxarrankaren ospakizuna debekatu zuen. Debekuak ez zuen ondoriorik izan Felipe III.ak prozesioaren ohitura errespetatzea agintzean, bere antzinatasunagatik eta ez zelako profanotzat hartzen. Gatazka horrek argi erakusten du San Pedro Kofradiako marinelek 1603an Zubietako jauntxoen kontra erabakitako boikotari eusten ziotela.

Iñaki Madariaga Valle. 2014

Lekeitio. Elizatetik hiribildura


Hiribildua fundatu aurretik

Lekeitio, 1325ean hiribildu bihurtu baino lehen, elizate bezala sortuta zegoen jadanik. Legeriari dagokionez, bere lurraldea, Lur Lauan kokatuta zegoen eta Bizkaiko Foruaren bidez gobernatzen zen. Eliza bat zuen, zeineri, jabetza pribatukoa zenez (zaldun-oinordekoena), monasterio deitzen zitzaion. Eliza hau, egile ezezaguneko deskribapen baten arabera, 1289an fundatuta zegoen. Elizaren jabetza zuenari patroia edo nagusia deitzen zitzaion.
 Goiz Erdi Aroan erabilitako monasterio hitzaren esanahiak populazio bat adierazten du. Populazioa mugarritutako barruti batez eratuta zegoen eta lurraldea eta beren baliabideak ustiatzen zituzten eliztarrez osaturik, nondik hamarrena deritzon errenta sortzen zen. Honela, monasterioa, lurraldearen antolakuntza administratibo eta zibilerako modu bat bihurtu zen. Hau dela eta, hiribilduen sorkuntza garaian, Bizkaiko lurraldea monasterioz antolatuta zegoen, zeinetara lurrak, ondasunak eta hamarrentzen zuten etxeak zeuden erantsita. Sasoi horretako monasterio eta eliz guztiek, beren eskumeneko nekazarien eta arrantzaleen hamarrena biltzen zuten.
Eliza edo monasterio batetara ez zegoen erantsita lurraldea bakarrik, bertan bizi ziren eliztarrak ere elizara lotuta zeuden han ordaintzen zuten hamarrenaren bidez. Era honetara biztanle hauek parrokia bat osatzen zuten, non, sakramentuak, eliza-otoitzak eta hamarrenaren ordainketa eliza berean partekatuz, espiritu-talde (sendi espiritual) kontzientzia hartu zuten, honela eliza nortasun kolektiboaren erreferente bihurtuz.
Lekeitioko monasterioa Adán de Yarza eta Arteaga leinuen jabetzakoa zen. Ez dakigu leinu hauek nola lortu zuten monasterioaren jabetza, baina garai hartan ondoko modu hauek erabiltzen ziren:

a) Fundazio bidez. Leinuak bere kabuz, bere lurretan edo leinuaren lurretatik hurbil, monasterio bat eraikiz. Fundazioa egin zuen leinuaren oinordekoa izanez.
b) Sari gisa. Gaztelako erregeak sari gisa emanez monasterioa, leinuak erregeari gudetan emandako laguntzaren ordainez.
c) Gomendio bidez. Arrantzale edo nekazari auzoteri batek eraikitako monasterio bat jauntxo bati utziz babesaren truke.
d) Indarraren bidez. Leinuak, auzoteri batek eraikitako monasterioa indarrez hartuz.
e) Usurpatze bidez. Leinuak, erregeak sari gisa edo auzoteri batek gomendio bidez emandako monasterio baten hamarrena betirako bereganatuz.
f) Erosketa edo truke bidez. Bere sasoian fundazioa egin zuen leinuaren oinordekoari erosiz edo trukatuz.   

Lekeitioren kasuan beharbada monasterioa leinu bien artean eraikitakoa izango zen, leinu biak mugaz arerioak baitziren, besteak beste, beren menpean zeuden lurraldeak bata bestearen alboan zituztelako hain zuzen ere. Honela, monasterioak batzen zituzten hamarrenaren bidez, leinu bien inguruko lurraldearen hamarrena banatzen zuten.
Arteagako leinuaren menpean zeuden lurraldeak Arteaga, Forua, Mundaka, Pedernales, Arratzu, Gabika, Ea, Natxitua, Murelaga, Nabarniz, Etxano, Gorozica, Kanala, Akorda eta Gamiz elizateak hartzen zituen bere baitan. 1325etik aurrera Ibarrangelu eta Arbatzegi ere bere menpean izango ziren.
Yarzatar leinuak Mendexak Berriatuarekin zuen mugatik Eako elizatera arte zabaltzen zuen bere kontrolpean zen lurraldea. Inguru honen baitan Lekeitioko hiribildua eta Mendexa, Amoroto, Gizaburuaga, Ispaster, Bedarona, Ereño, Ea, Natxitua eta Akordako elizateak izanez. 1325etik aurrera Ibarrangelu eta Arbatzegi ere bere menpean izango ziren Arteagako leinuarekin erdibana.
Adán de Yarza leinuak Lekeition du bere jatorria, Yarza dorrea bere oinetxea izanik 1289a baino lehenagotik. Dorre hau gaur egun Marina tabernaren eraikina dagoen lurrean kokatuta zegoen.
Bi leinu hauek sarri-askotan aurre eman eta borrokatu ziren beraien artean Ereño eta Ibarrengelu elizateen arteko lurraldearen kontrola zela eta. Hau dena ikusirik ondorioztatu dezakegu, Lekeitioko Santa María monasterioaren jabetza bi leinu hauena izateak, mugaz arerioak ziren bi leinuen boterearen banatze mota bat izango zela segur aski.
Yarzatarrek, bere kontrolpeko lurraldearen beste mugan, Mendexa aldetik, Berriatuako Aranzibia leinua zuten arerio.
Monasterioetako patroiek (zaldun-oinordekoek), honetan biltzen ziren hamarrenarekin geratzeaz gainera, lehentasun eskubidea zuten beren monasterioetan, zeinetaz baliatzen ziren jabetza eskubidea gauzatzeko:

a) Abadeak aukeratzeko eskubidea. Honen bitartez eliza-otoitzak egiteko behar ziren abadeak aukeratzen zituzten, kargu honetarako beren sendiko abadeen artean aukeratuz.
b) Prozesioetan lehenengo joateko eskubidea.
c) Abadeak monasterioaren atean itxaron behar zion patroiari meza hasi aurretik.
d) Mezan egiten ziren eskaintzetan, ur bedeinkatua, kandelak, ogia edo intsentsua eskaintzerakoan, beste pertsona guztiei aurrea hartzeko eskubidea.
e) Esertzeko lehentasuna. Patroiak bere eserleku berezia zuen monasterioaren aldare nagusiaren aurrean, lehenengo lerroan.
f) Hilobia elizaren leku berezian izateko eskubidea, gehienetan aldare nagusian edo honetatik hurbil, eta beste eliztarren hilobiak baino nabarmenagoa.
g) Monasterioan bere leinuaren armarria jartzeko eskubidea, aldare nagusian, atarian, arkuetan etab.

Lekeitioko hiribildua fundatu aurretik, Adán de Yarza leinuaren Yarza edo Hondarza deritzen dorrea izateaz gainera, iturri-dokumentalen arabera, baziren ere zaldun-familia ospetsuen ondoko dorre hauek: “Zareca, Urquiça, Arteyta, Guçurmendia, Hormaegi, las dos torres de Uriarte, las dos de Licona, las de Portupin y torre de Polaver.” Yarzatarren dorrea gaur egun Marina tabernaren eraikina dagoen lurrean kokatuta zegoen.


 Jauntxoen monasterioa lekeitiarrentzat

Bizkaiko Andrea izan zen María Díaz de Harok, Lekeitioko hiribilduaren fundazioa gauzatzeko, bere jabetzako eliza bat behar zuen herri honen barruan, hiribildua fundatzeko sasoian lekeitiarrei emateko eliza horren jabetza. Horretarako monasterio trukaketa bat egin zuten. Adán de Yarza eta Arteaga leinuena zen Santa Maríaren monasterioa Bizkaiko Andrearen jabetzakoa izatera pasatu zen. Ordainetan, Adán de Yarza eta Arteaga leinukoek, Ibarrangeluko y Arbatzegiko monasterioen jabetza eskuratu zuten.

Lekeitioko hiribilduaren fundazioarekin batera, Bizkaiko Andreak, Mendexa, Ispaster, Bedarona, Gizaburuaga eta Amoroto elizateen lurraldearen gaineko eskumena eman zion Lekeitioko kontseiluari. Handik aurrera, elizate horretako eliztarrak, Santa María monasterioarekin bat egin ziren, eta bertan ematen zituzten beren hamarrenak.
Fundazioaz geroztik, Santa Maria monasterioaren patronatua, hiribilduko kontseiluaren eskuetan geratu zen. Beren eliztarrek ematen zituzten hamarrenetatik bi heren hiribilduarentzat ziren eta gainerako herena Bizkaiko Andrearentzat.
XIV. mendean, Probestu lanbidea eta Bizkaiko Andreak zuen Santa María monasterioaren hamarrenaren herena, Adán de Yarza leinuari eman zizkion Gaztelako erregeak sari gisa.

Harresiaren funtzioa eta egitura-aldaketak
Lekeitioko hiribildua María Díaz de Haro Bizkaiko Andreak fundatu zuenean, 1325ean, hesi batez inguraturik zegoen jadanik, zurezko hesia izango zen segur aski.
Harresia hainbat funtzio betetzeko eraiki zen. Lehengoa, hirigunea inguruko jauntxoek zuten talde armatu txikiengandik babestea zen. Bestalde, harresiak gizarteari zein legeriari dagokionez oso bestelakoak ziren eremu bi bereizten zituen: hiria, non Logroñoko Forua ezarrita zegoen, eta inguruko baserri-mundua, zeini, harresiz inguraturik ez zegoenez, Lur Laua deitzen zitzaion eta non Bizkaiko Forua ezarrita zegoen.
Harresiaren arlo ekonomikoari begira, Bizkaiko Jauna zen hiribilduak sortzeko interesatuena, hau da, Lekeitioko hiribilduaren kasuan, inguruko Lur Lauan sakabanatuta zeuden artisauak harresiak ematen zuen ziurtasunera etorriko ziren, lanbide berriak sortuko ziren eta salgaien sarrera-irteeraren kontrol zehatzagoa egiteko aukera izango zuten. Guzti honek, zergen bidez, diru sarrera handia suposatzen zuen Bizkaiko Jaunarentzat. Diru sarrera honi gehitzen badiogu, Bizkaiko Jaunak, lurreko eta itsasoko ekoizpenari jartzen zion atxikipen fiskala, hamarrena lurrerako eta hamabostena itsasorako, negozio bikaina zen hiribildu bat sortzea.
Lekeitioko kasuan, fundazioarekin batera, María Díaz de Haro Andreak, Lekeitioko kontseiluari eman zizkion Santa Maríaren eliza eta honek batzen zituen hamarrenaren bi heren. Horrekin Lekeitioko herriak ekonomia askatasun handia lortuz.
Bestalde, Lekeitiok, beste berezitasun bat zuen Bizkaiko Andreak bertan hiribildu bat sortu nahi izateko, portua. Txikia zen, baina merkataritzarako kokapen estrategikoa zuen eta laster hasi ziren kaiaren handitze lanak. Lekeitioko portutik irteten zen Gaztelako artilea Flandeserako eta ardoa eta burdinoletako emaitzak Erresuma Baturako. Mediterraneo itsasoan ere bazebiltzan lekeitiar itsas merkatariak, Marseilla, Genoa, Korsika eta Bartzelona artean salgaiak garraiatzen.
  Fundazioaren aurreko hiribildua gaur egungo Santo Domingo (Kanpillo), Gerrikabeitia, Dendari (Gerrikabeitia kalearekin duen bidegurutzetik Gamarra kalera arte) Gamarra eta Abaroa kaleak osatuko zuten eta, egun ikusi ditzakegun harresiaren hondakinen arabera, sasoi hartan hesiak hiru atari izango zituen: Elexatea, Gamarra eta beste bat Gerrikabeitia eta Dendari kaleen bidegurutzean; Andra Mariaren eliza zaharra ere bere barnean zuela.
Urterik zehaztu ezin dugula, baina fundazio-karta eman ondoren, harresiz kanpo zeuden Dendari eta Beheko kaleak, beren inguruko kale txikiekin batera, harresi berri batekin lotu zituzten ordura arte Kanpillo ingurua eta Gerrikabeitia, Gamarra eta Abaroa kaleek osatzen zuten auzunera. Horrela, Gerrikabeitia eta Dendari kaleen bidegurutzean zegoen ataria bota egingo zuten, harresi zati berrian Ateako ataria eraikiz.
1325eko fundazioaren aurreko herri zahar haren itxura nolakoa zen ziur jakiterik ez badaukagu ere, badakigu handik aurrera sortu zen herri berriak badiaren beste aldea aukeratu zuela kokatzeko, gaur egungo Arranegi kalearen ezker eta eskuin aldeko lurrak, eta sei kale sortu ziren porturako aldapa makurrean: Apallua, Uribarria (egungo Azpiri), Intxaurrondo, La Pedrera (egungo Bergara), Atxabal eta Zaldunkale (egungo Narea).
1334ean, Bizkaiko Jauna zen Alfonso XI.ak, María Díaz de Harok emandako fundazio-karta berretsi zuen eta Arranegiko auzune berria harresi batez inguratzeko agindua eman zuen.
Horrela, 1334an eraikitzen hasitako harresiarekin, Lekeitioko hiribilduak harresiz inguratutako bi auzune izango zituen:

1) Zaharra: Kanpillo ingurua, Dendari, Beheko, Gerrikabeitia eta Abaroa kaleak osatzen zutena.
2) Berria: Arranegi, Apallua, Uribarria, Intxaurrondo, La Pedrera, Trinidade, Igualdegi eta Atxabal kaleez osatutakoa; Zaldunkale (egungo Narea) oraindik harresiaren kanpo zegoelarik, Arranegiko auzuneko errebalean. Harresi berri honek, hasiera batean, hiru atari izango zituen: Gamarra ingurukoa, Apallua kalekoa eta Atxabal kalearen ondokoa.

1490ean hiribilduak beste aldaketa bat izan zuen, auzotarrek, Bizkaiko eta Gipuzkoako zenbait hiribildutan izan ziren suteek kezkatuta, Koroari hiribildu berria, Arranegikoa, bitan zatituko zuen harresi bat eraikitzeko baimena eskatu zioten. Suaren kontrako horma hau Uribarria (egungo Azpiri) eta Intxaurrondo kaleen bitarteko estoldan eraiki zen. Horma honetan bi atari egin zituzten, bata Trinidadekoa, gaur egungo izen bereko kalean zegoena, eta bestea San Nicolás Tolentino edo Piperren Portalea zeritzana Arranegian. Sasoi honetarako Andra Mariaren eliza berriaren eraikuntza bukaturik zegoen.
1504an hiribilduko auzune biak, zaharra eta berria, inguratuko zuen harresiaren eraikuntza hasita zegoen. Urte horretan udal batzak memoriala aurkeztu zion Bizkaiko korrejidoreari, diru batze berezi bat egiteko baimena eskatuz, eraikitzen hasita zegoen harresia bukatzeko balioko zuena. Horrela, hiribilduaren fundaziotik bi menderen buruan, Lekeitio osatzen zuten alde guztiak esparru berean bilduko ziren.
Hirugarren harresi hau eraikitzeko aurrekoen trazaduraren zati batzuetaz baliatu ziren, handitu eta elkarri lotu zituzten, hiribildu osoa ingura zezan.
Hala bada, Erdi Aroan Lekeitiok bost aldi izan zituen: 1) Fundazio-karta eman aurreko herria, lehenengo harresiak inguraturik zegoena; 2) 1325az gero garatu zen hiribildua, bigarren harresia eraiki zuena; 3) Arranegi, Igualdegi, Trinidade (baita errondako kaleak ere) eta, bereziki, Dendari kaleko inguruetako auzuneak beste harresitxo batek inguraturik; 4) suteen kontrako hormaren eta hiribilduko hirugarren harresiaren eraikuntza; eta 5) harresiaz kanpoko auzuneen garapena.
Harresi berri hau, hasiera batean, etxeetatik urrun samar zegoen, erronda-kale oso zabala sortzen zelarik; erronda-kale hau egungo Igualdegi eta Trinidade kaleek, Narea kalearen ipar-ekialdeko aldeak, Arranegiko Zabalak, Arranegi kaleko itsasertzeak, Guzurmendi plazak, Gamarra kaleak eta San Kristobal plazak osatzen zuten.
XVI. mendetik aurrera, harresi berri honek, sei atari zituen kanpora begira; eta beste bik, XV. mendeko suaren kontrako harresia zeharkatzen zuten. Arku guztiek bere ataria zuten sarrailarekin, eta gauez itxi egiten ziren.
Hiribildu guztietan bezala, Lekeition, etxeak eraiki ziren erronda kaleetan, harresiaren kontra; batzuetan harresian zuloak eginez leihoak jartzeko. XII. mendearen hasieran adibidez Arranegiko Zabaleko ekialdeko etxeak eraiki ziren, eta, herriaren beste aldean, Trinidade kaleko mendebaldeko etxeak, Paskual Abaroa etorbidetik ikus daitezkeenak.
1718ko matxinada sasoian, esaterako, hiribilduak erasoak jasateko zuen arriskuen aurrean, ate berriak egin ziren, zaharrak egoera oso kaskarrean baitzeuden. Horrez gainera, gogor eta sendo eutsi zen Zumaseta ataria, eta kanoiak ipini ziren Atea eta Apallua atarietan.
Harresia eta atarietako arkuak, denboraren eraginez, hondatzen joan ziren; eta konpontze eta mantentze-lanak egiten baziren ere, zaharkituak geratu ziren eta erabiltezinak, hiribilduan mugitzen zen garraioarentzat oztopo bihurtuz. Horregatik eta haien egitekoa ez zelako beharrezkoa, 1829 eta 1888 urteen artean, zoritxarrez, guztiak bota zituzten lurrera, Astilleroko ataria izan ezik, XVIII. mende hasieran bota baitzuten.
Harresiko atariak izen ezberdinez ezagutzen ziren: dela herritarrek erabiltzen zuten izena, dela harresi bakoitzak zuen nitxoan jarritako irudiarena, edo dela besteren bat, kasu batzuetan. Ateako ataritik hasita hauek ziren:

Ateako ataria – Atari Zaharra – Zabaleko ataria – Esperantzaren ataria.- Lurrera bota zen lehena. Ziurrenik nitxo bat zuen, Esperantzaren irudiarekin. Gaur eguneko Dendari kalearen amaieran zegoen, 47 eta 52 zenbakietako eraikinen artean. Kontzejuak, 1829an, lurrera botatzea erabaki zuen, haren egoera arriskutsua zelako oinezkoen joan-etorrietarako eta gurdien pasua oztopatzen zuelako.
Ondoren gaur egungo Paskual Abaroa etorbidean gora zihoan, hurrengo ataria Zumasetakoa zelarik.

Zumasetako ataria – Yturriozeko ataria.- Gaur eguneko Artolaba eta Tortola kaleak batzen diren tokian aurkitzen zen, gaur eguneko Zumatzeta kalearen aurrean. 1884an bota zuten lurrera, Paskual Abaroa etorbidearen eraikuntzaren lehen fasean.
Hemendik gaur eguneko Paskual Abaroa etorbidetik segitzen zuen Apalluako atarira arte.

Apalluako ataria – Piedadearen ataria.- Gaur egun Gallo tabernaren eta Euskadiko Kutxaren artean dagoen kantoia ixten zuen. Nitxo bat zuen Kristo Pietatekoarekin. 1536an Marina de Irlanda auzokoak argia pizten zion gauero. 1832ko azaroan, udalak lurrera botatzea erabaki zuen, guztiz hondatuta zegoelako.
Harresia Apalluako ataritik, oraindik Paskual Abaroa etorbidetik gora, San Pedroren atarira arte zihoan.

Arraneguiko ataria - San Pedroren ataria – Nuestra Señora del Buen Viaje ataria.- Narea kalea 2ko atzeko fatxadaren eta Arranegiko zabala 3ko eraikinaren artean zegoen. Nitxo bat zuen San Pedroren irudiarekin. 1888an bota zuten lurrera. Casto de Zabala arkitektoak egin zuen lurreratzeko proiektua. Arranegiko arkuan zegoen San Pedroren irudia gaur egun dagoen tokian ipini zuten, Kofradia Zaharreko eraikinean.
Ondoren, harresia, itsas ertzetik zihoan Guzurmendiko atarira arte.

Guzurmendiko ataria – Astilleroko ataria.- Atari hau gaur egun udaletxera Arranegi kaletik sartzeko dagoen arkuan zegoen. Handik hondartzara edo ontziolara jaisten zen, non ontziak eraikitzen baitziren. Atari hau XVIII. mendearen hasieran desagertu zen, kontzeju berria eraikitzen hasi baino lehen.
Ondoren, ontzitegitik bereizten zuen orma ez oso garai baten bidez, Arranegiko auzunea eta sasoi hartako eliza lotzen zituen.

Elexateako ataria.- Andra Mariaren elizako dorrearen hegoaldeko fatxadara lotuta zegoen. Gaur egunean ere oraindik ikus daiteke Andra Mariaren elizaren dorrean harresiak utzitako aztarna, beronen arabera harresia bost metrotako garaierakoa eta babesduna zela jakin dezakegu. Hain zen estua eta altua, ezen Parrokiaren eta etxearen artean zegoen plazatxoa erabat iluntzen zuen. Horregatik agindu zen lurreratzea, baita oso zail egiten zelako prozesioetako santuen irudiak bertatik pasatzea.
Hemendik, harresia, Ateako atarira arte zihoan harekin bat eginez.

San Nicolás Tolentinoren ataria - Piperren-portalia.- Barruko edo suaren kontrako harresia zeharkatzen zuen. Arranegi kalean zegoen, Azpiri kalea 2ko atzeko fatxadaren eta Arranegi kalea 6ko eraikinaren artean. Udalak 1832an atari hau lurreratzea erabaki zuen, herriko prozesioetako santuen irudiak pasatzea oztopatu, eta hiribilduko trantsitu handieneko kalea iluntzen zuelako.

Trinidadearen ataria.- Gaur eguneko Trinitate kalean zegoen, 2 eta 9ko eraikinen artean. Suaren kontrako harresia zeharkatzen zuen bigarren ataria zen. Nitxo bat zuen Trinitatearen irudiarekin. 1832 eta 1833 urteen artean lurreratu zen; eta han zegoen irudia hormara lotutako nitxo batean gorde zen. Hortxe iraun zuen 1994ko urtera arte, berritzea erabaki zen urtera arte. Trinitate hau XVI. mendeko alabastro ingeles bat da. Gaur egun jatorrizko irudia, berriztatu ondoren, ikusgai dago Santa Maria elizako Santa Ana kaperan. Haren irudia zegoen tokian erretxinazko kopia bat ipini da.

Gaur egun lau lekutan ikus daitezke harresiaren hondakinak: 1) Trinidade kaleko etxeen atzeko fatxadan, Paskual Abaroa etorbidetik ikus daitezkeenak; 2) Narea eta Kolmenares kaleen bitarteko etxe-sailaren estoldaren behealdean; 3) Hilerriko ate aurretik hasita Dendari kaleraino heltzen dena; eta 4) Suaren kontrako harresia, Azpiri eta Intxaurrondo kaleen bitarteko estoldan.

Iñaki Madariaga Valle


Notak


Caballero divisero: Eran diviseros aquellos hidalgos que por descender del primer señor que hizo hereditaria una benefactoría (solar, título), tenían en ella ciertos derechos hereditarios denominados divisas. La Parroquia en el País Vasco-Cantábrico durante la Baja Edad Media, p.276.
  Divisa: Por divisa se entendía la parte que correspondía a cada copartícipe de la herencia paterna o familiar. Ibidem, p.276.
 Iglesia Propia: Iglesia propiedad de un señor laico, ya sea por ser construida y fundada por dicho señor; por haberla recibido por merced real; por haberse apoderado este de ella por la fuerza; por encomienda o por usurpación. La Parroquia en el País Vasco-Cantábrico durante la Baja Edad Media.
  Patrono laico: Propietario no eclesiástico de un monasterio o iglesia. Se denominó de esta forma a los caballeros diviseros a partir del siglo XIV. 
  Monasterio: Los propietarios laicos, para los cuales sus iglesias eran una propiedad privada, sobre la que las autoridades eclesiásticas no deberían tener jurisdicción alguna, denominaron a sus iglesias monasterios, ya que monasterios y abadías no estaban sujetas a la autoridad episcopal. Ibidem, p. 231-232.
Probestua = Preboste: oficial delegado, teniente del poder del señor de Bizkaia en las villas.
Para hacer cumplir las leyes, y mantener el orden en la jurisdicción de las villas, se había creado la figura del preboste; el cual tenía que mantener un local de su propiedad que hiciese las veces de cárcel, y varios hombres armados como ayudantes. El preboste era un oficial delegado, teniente del poder del señor de Bizkaia. El preboste ejercía funciones policiales al frente de la cárcel y en la ejecución de sentencias, y recaudaba en conceptos como soltura de persona o mandamiento de juez, excarcelamiento en causa civil o criminal, encerramiento que hiciera en la cárcel así como por causa de homicidio.

Bibliografia

-DESCRIPCION SUMARIA DE LA VILLA DE LEQUEITIO 1740. Trascripción y notas de Ángel Rodríguez Herrero. En Estudios Vizcaínos, Año I, nº 2. RSVAP. Bilbao 1970, p. 305-306.
Gonzalo Duo. LEKEITIO EN EL SIGLO XIX Y JOSÉ JAVIER DE URIBARREN (1791-1861). Iruña 1997.
-J.M. Gonzalez Cembellín. LA EVOLUCIÓN URBANA DE LA VILLA. “Lekeitio”.
-B. Bengoetxea, S. Cajigas, I. Pereda. LA VILLA DE LEKEITIO NÚCLEO URBANO DESDE LA ANTIGÜEDAD.
-Jaione Velilla Iriondo. ARQUITECTURA Y URBANISMO EN LEKEITIO – SIGLOS XIV AL XVIII.- Universidad de País Vasco, Serie Tesis Doctorales. 1996, p.90.
-Mª Teresa Urkullu. LA TRINIDAD DE LEKEITIO: Un nuevo alabastro ingles. KOBIE (Serie Bellas Artes), Bilbao 1997.
-Iñaki Madariaga Valle. LEKEITIOKO HARRESIAREN ATARIAKLOS PORTALES DE LA MURALLA DE LA VILLA DE LEKEITIO.

LEKEITIOKO UDAL ARTXIBOA

-Actas 1882.
-Actas 1827.
-Actas 1831-1836.
-Actas 1881-1885.
-Actas 1885-1890.